Bazı fetvalar vardır zamana ve şarta göre verilir. Bunu bilmek gerekli. Farslı birçok insanın Müslüman olması sebebiyle, Fars dilinde ibadet yapılabilir mi diye İmam-ı Azam’a sorulmuş o da cevaz vermiştir. Ancak bu fetvasından sonra dönmüştür.
Diğer büyük mezhep alimleri de bu yönde hiçbir şekilde onay vermemiştir. Öte yandan İmam-ı Azam Ebu Hanife hazretleri kendi fetvalarının çoğunun yazılmasını bile yasaklamıştır o dönemde. Çünkü yaşadığı dönemde bütün hadis-i şerifler ona ulaşmamıştı. Dolayısıyla fetvam ve hadis arasında kalırsanız hadisi seçin demiştir. Bu sebepten ötürü Hanefi fıkhında İmam-ı Azam’ın fetvalarından çok, öğrencileri olan İmam Ebu Yusuf ve İmam Muhammed Şeybani’nin fetvaları dikkate alınır. Çünkü onlar döneminde hadislerin birçoğuna ulaşılmıştır
İmam-ı Azam’ın böyle bir şeye cevaz vermesi, yeni Müslüman olan ama yaşlı birine Kur’an’ın öğretilmesi zor olacağı için ona bu yönde cevaz vermiş olsa da sonrasında bunun suistimal edilmemesi açısından bu görüşünden dönmüştür
Peki Kur’an’ı hiç bilmeyen ne yapacak? Öğrenebildiği kadarı ile amel edecek. En kısa süreyi namazda tekrar tekrar Arapça okuması, başka bir dilde okumasından daha doğru sayılmıştır. Bu yüzden ibadetler Arapça olarak yapılmalıdır.
Bu fetvayı alan modernist, sünnet, hadis düşmanları kendilerine bir dayanak sağlıyorlar. Ancak bu fetva o dönemde insanları kurtarmak, yeni iman etmişleri dine ısındırmaktı. Ancak şimdikilerin niyeti bozmak, insanları doğru yoldan saptırmak. İkisi arasında çok fark var.
Hanefi ve Şafii bu topraklarda en çok mensubu bulunan mezhepler. Bu mezhepler ameli (ibadet esasları) ile ilgili mezheplerdir. Bir de akaid, itikad (doğru inanç) ile ilgili mezheplerimiz vardır. Hak olan ameli mezhep 4 adettir. (Hanefi, Şafii, Maliki, Hanbeli) İtikadi olan mezhep ise 2 adettir. Bunlar; Maturidi ve Eş’arî’dir.
Hanefiler İmam Maturidi’nin itikad esaslarını belirlediği mezhepe mensuptur. Şafiiler ise itikadda Eş’arî mezhebine bağlıdırlar. Bunları söyleyince bazıları İtikadda ayrılık olur mu diyor. Ayrılık çok ince detaylarda ana yolda doğru inanç şekli aynı. Günümüzde İmam Maturidi’nin yolundayım diyerek sapkınlık yapan modernist ilahiyatçı çok var, dikkat edin.
Türkçe ibadet ve kendi dilinde ibadet
Allah’a dua etmekte, duanı kendi dilini etmekte hiçbir sakınca yok. Zaten böyle yapılacak dua daha içten ve samimi olur. Ancak namaz gibi ümmetle birlikte yapılan ibadetlerde dil birliği olmalıdır. Bu dil birliği ümmet olmak ve bir olmak için şarttır. Mevzu kendi dilinde ibadetin haricinde, ümmetin bölüp parçalanması için uygulanmaya çalışılan bir mevzudur. Ana dilde ibadet vs gibi şeylerle aslında İslam dininin özünü değiştirip dönüştürmek ve dinde reform yapmaktır. Dinde reform haramdır. Ayrıca açın Türkçe okunan ezanı ve Arapça okunan ezanı dinleyip karşılaştırın. Ama taraf olarak değil, tarafsızca bakmaya çalışın. Hangisi insanın gönlüne dokunuyor, sonra tekrar düşünün. Aklı ve vicdanı körelmemiş, kötü niyetli olmayan herkesin cevabı Arapça ezan olacaktır.
